miércoles, 30 de diciembre de 2015

Poema "No existen los no puedo"

Os dejo uno de mis poemas en gallego (registrado, por cierto). Que lo disfrutéis en los dos idiomas.

Non existen os “non podo”.
O home pensaba imposible voar,
Mais crearon os fugaces avións.
O home tomaba imposible respirar na auga,
E creou bombonas para respirar debaixo.
O home veía improbable pisala lúa,
E creou cohetes que cruzan o espazo.
Cal torrente, cal volcán en erupción.
Cal ciclón e tsunami do océano.
Interrogantes do mundo sempre o home entendendo.
Mais a maior incógnita é o ser humán.
Xa que é do planeta o sistema máis elaborado.
Maravilla da natureza.
Milagre con segredos.
Rede de bioloxía. Xenética máis alma.
Da historia da humanidade, do universo
As persoas versos no infinito poema.
Uns máis felices. Uns máis tristes.
Uns máis curtos. Uns máis longos.
Algúns máis coñecidos ca outros.
Pero todos iguais de importantes.
Mundo branco e negro.
¿Cál será o noso verso?
Ao marchitarse as flores e apagarse as estrelas
Baixo a terra, o saberemos.
A vida é bela din uns. Razón.
A vida é un inferno, din outros. É certo.
A vida de alegrías e penas conxunción
Mais é un regalo. Cada instante é maxia.
Cal gota de auga hai que disfutalo.
Non exiten os non podo. Recorda.
De ti depende qué facer co agasallo.
Soña coas estrelas, co sol.

Soña e apunta alto.

No existen los "no puedo".
El hombre pensaba imposible volar,
Mas crearon los fugaces aviones.
El hombre tomaba imposible respirar en el agua,
Y creó bombonas para respirar debajo.
El hombre veía improbable pisar la luna,
Y creó cohetes que cruzan el espacio.
Cual torrente, cual volcán en erupción.
Cuál ciclón y tsunami del océano.
Interrogantes del mundo siempre el hombre entendiendo.
Mas la mayor incógnita es el ser humano.
Ya que es del planeta el sistema más elaborado.
Maravilla de la naturaleza.
Milagro con secretos.
Red de biología. Genética más alma.
De la historia de la humanidad, del universo
Las personas versos en el infinito poema.
Unos más felices. Unos más tristes.
Unos más cortos. Unos más largos.
Algunos más conocidos que otros.
Pero todos iguales de importantes.
Mundo blanco y negro.
¿Cuál será nuestro verso?
Al marchitarse las flores y apagarse las estrellas
Bajo la tierra, lo sabremos.
La vida es bella dicen unos. Razón.
La vida es un infierno, dicen otros. Es cierto.
La vida de alegrías y penas conjunción
Mas es un regalo. Cada instante es magia.
Cual gota de agua hay que disfrutarlo.
No existen los no puedo. Recuerda.
De tí depende qué hacer con el regalo.
Sueña con las estrellas, con el sol.
Sueña y apunta alto.