domingo, 30 de octubre de 2016

Soneto a la luna/ Soneto á lúa

Otro poema en castellano y gallego! (Todos mis poemas y relatos están registrados así que no os molestéis en plagiarlos ;) ) Esta vez un soneto:

Agonizó el día, llegó la luna.
Lucero que suspira por los sueños
en la esencia de las noches de otoño.
Lucero de la noche, noche que hace suya.

Luna llena en la noche más oscura.
No hay faro más luminoso.
Luna nueva, luna azul. Luna a lomo
del caballo de las tinieblas puras.

En el océano rayos de plata,
El búho comienza su canto,
un clavel, en la sombra, agacha.

¡Ai! Luna brillante, luna blanca.
¿Cál es tu secreto sagrado
que en tu ausencia del día guardas?

....................................................


Agonizou o día, chegou a lúa.

Luceiro que suspira polos soños

na esencia das noites de outono.

Luceiro da noite, noite que fai súa.



Lúa chea na noite máis escura.

Non hai faro máis luminoso.

Lúa nova, lúa azul. Lúa a lomo

do cabalo das tenebras puras.



No océano raios de prata,

O moucho comeza o seu canto,

un clavel, na sombra, agacha.



¡Ai! Lúa brillante, lúa branca.

¿Cál é o teu segredo sagrado

que na túa ausencia do día gardas?

No hay comentarios:

Publicar un comentario