Este poema en gallego surgió de un proyecto inconcluso con otro autor.
A vida a carón no océano Atlántico é vida de festa.
E crer que sí existen as trinta e tres illas douradas,
Coas súas trinta e tres irmás de prata e bronce ao sol.
E crer en máis de trinta e tres soños, ledicias e amizades.
Crer en que a vida é inmensidade e infinita coma o mar.
Entre o ruxe ruxe das ondas, entre o ruxido da brétema.
A nena, a moza, a muller, a princesa, a campesiña, a guerreira.
O neno, o mozo, o home, o cabaleiro, o mariñeiro o pirata.
Todas as súas verbas perdurarán pois todos somos inmortais.
Na auga e no océano naceu a vida e nel acabará. Quizáis.
Todas as nosas verbas perdurarán para que nesas illas fabuladas
Morran as dores e as penas coma faro de esperanza na noite.
