Un dos meus poemas en galego.
Vagalume errante da noite.
Noite calmada e constelada.
A lúa, refulxente e pálida
Bañando a con melodía de prata.
Decíalle o mozo a súa moza:
“quero porlle o teu nome a unha estrela,
Máis brillante e refulxente ca venus
Destacarás, brillante entre elas.
Quero cunha constelación
Leve o teu nome, a túa beleza,
A túa palidez, de todas a máis bela.
E a estrela polar morrerá de envexa.
Máis brillante ca Vía Láctea,
Así destaca a túa alma.
Semellas rosa da alba
Polo orballo rociada.
No ceo de noite resplandecerás
Despuntando no horizonte.
Semellas luceiro entre o universo
Chegando, no infinito, máis lonxe.
Suspirarán por ti os viaxeiros.
Coa alma iluminarás o océano,
Entre as perseidas, entre os cometas.
Querrán saber o teu nome os nenos.
Serás inmortal aos ollos nocturnos.
Cando o sol se agache na noite de verán
Reinarás no firmamento. E viva e forte
Nas noites en vela sempre me acompañarás”.